Dit themanummer uit de reeks Cahiers Geschiedenis van de Geneeskunde en Gezondheidszorg is gewijd aan de belangrijke vernieuwing die zich in de twaalfde eeuw in West-Europa, met Vlaanderen als kerngebied, voltrok op het vlak van de geneeskundige kennis en de ziekenzorg. Dank zij Latijnse vertalingen van Arabische teksten kwam de oud-Griekse medische leer opnieuw aan het licht, wat voor het eerst sinds de oudheid een theoretisch kader bezorgde aan de Westerse medische gedachtegang. Naast de ziekenzorg in de handen van de clerus, begonnen leken zelf stadshospitalen te stichten en de zorg van de zieken op zich te nemen. Dit ging gepaard met een begin van medische specialisatie. Het boek belicht vanuit een medischhistorisch standpunt infectieziekten die in de twaalfde eeuw ophef maakten – lepra en scrofulose – en voedingsziekten – hongersnood en het Sint- Antoniusvuur. Treffende voorbeelden uit die tijd focussen op ziektepreventie en -behandeling.

Deze publicatie richt zich niet alleen tot (para)medisch of historisch geschoolden maar ook tot een ruimer publiek.